Maciej Marcisz

„Kiedy człowiek fantazjuje o byciu w takim miejscu, zawsze zapomina, że na wakacje przywozi największy problem: samego siebie (…).”   Maks jest pisarzem - jego autobiograficzne książki spotkały się z dość przyzwoitym odzewem, dopóki ktoś nie podważył autentyczności jego wspomnień. Iga, u progu stabilizacji życiowej, z dobrą (ale nudną) pracą poddaje się. Zgłasza się do szpitala psychiatrycznego, walczy o siebie. Pola i jej idealne życie bogatej właścicielki posiadłości w Toskanii. Rodzinna, ciepła, szczęśliwa, bez wyniosłości przypisanej osobom posiadającym znaczny majątek. Wokół tych trzech osób toczy się opowieść, chodź bliżej poznajemy Maksa i Igę.   Pod toskańskim, gorącym słońcem Autor zderza nas z bynajmniej niewakacyjnymi tematami - szukaniem własnego ja i swojego miejsca w klasowym społeczeństwie, walką o zdrowie psychiczne, nieoczywistymi wyborami. Marcisz z dużą wrażliwością pisze o rzeczach codziennych sprawiając, że codzienność gdzieś znika. Uczucia, o których zwykle nie mówi się na głos - zagubienie, zwątpienie, strach przed zmarnowaną młodością - wszystko to ogrzane słońcem, podlane dobrym alkoholem i rozmyte leniwymi popołudniami.   O czym myślałam w czasie lektury? O tym, że zwyczajność dzisiaj się nie sprzedaje, wszystko musi być podkręcone, groteskowe. Albo bardzo pięknie albo bardzo brzydkie. O tym, że nie zawsze utarta droga do szczęścia, do tego szczęścia prowadzi, że czasem warto zrezygnować lub poszukać go w czymś innym. Książkę czyta się bardzo miękko, zdania się krótkie, prawie żołnierskie. Nie ma tu bardzo rozbudowanych wypowiedzi i przesadnie kwiecistego języka właściwego literaturze pięknej, ale coś w tej prozie przyciąga. Coś sprawia, że chcemy przewrócić jeszcze jedną kartkę. Części historii opowiedziana jest w formie listów Igi do Maksa - ich intymności otula, sprawiają wrażenie najbardziej szczerych. Wydawnictwo sugeruje, że lektura będzie idealna na wakacje, według mnie jednak nie jest to lekka opowieść. Być może zależy to od miejsca na osi życia, w którym aktualnie się znajdujemy.   Jeżeli planujecie zabrać tę książkę na wakacje, weźcie też inne - przeczytacie ją w ciągu jednego leniwego dnia. I to jest ta rzecz, która mi zawadza - opowieść kończy się zbyt szybko, nie zaspokaja mojej ciekawości, pozostawia wrażenie niedosytu. Ale może tak miało być - jak w życiu, jak w zbyt krótkich wakacjach.   Jest to moje pierwsze spotkanie z Marciszem, zdecydowanie nie ostatnie. Za książkę dziękuję Wydawnictwu W.A.B.